Veel Geschreeuw Voor Een Rare Vogel
- De zon scheen fel aan de hemel, en de vogels zongen vrolijk. In een boom in het park zat een vreemde vogel. Hij was klein en donker, met een lange snavel en een lange staart. Hij schreeuwde luid en onophoudelijk.
Een man die aan het wandelen was, stopte om naar de vogel te kijken. “Wat een rare vogel,” zei hij tegen zichzelf. “Waarom schreeuwt hij zo?”
- De vogel keek de man aan met zijn kleine, zwarte ogen. Hij schreeuwde nog luider.
“Ik denk dat hij aandacht wil,” zei de man. “Misschien is hij eenzaam.”
- De man ging naar de boom toe en sprak tegen de vogel. “Hallo,” zei hij. “Waarom schreeuw je zo?”
- De vogel stopte met schreeuwen en keek de man aan. Hij leek te luisteren.
“Ik weet niet of je me begrijpt,” zei de man. “Maar ik wil je geruststellen. Je bent niet alleen.”
- De vogel knikte. Hij leek te begrijpen wat de man zei.
- De man bleef nog even bij de vogel praten. Hij vertelde hem over zijn leven en over de mooie dingen in de wereld.
- De vogel luisterde aandachtig. Hij leek te genieten van het gesprek.
Na een tijdje ging de man weer verder met zijn wandeling. De vogel bleef hem nakijken.
- De man keerde nog een paar keer terug naar de boom om de vogel te bezoeken. De vogel was altijd blij om hem te zien.
Op een dag was de man er niet meer. De vogel schreeuwde luid en onophoudelijk. Hij miste de man.
- De volgende dag kwam de man weer terug. Hij was blij om de vogel te zien. Hij sprak tegen hem en gaf hem wat te eten.
- De vogel was blij om de man weer te zien. Hij stopte met schreeuwen en begon te fluiten.
- De man en de vogel werden vrienden. Ze kwamen elke dag bij elkaar om te praten en te spelen.
- De vogel was nog steeds een rare vogel, maar hij was niet langer eenzaam. Hij had een vriend gevonden.
